فرانک آن-لاین

 نی نوا ی حسین علیزاده رو گرفتم!‏
در اتاقم بسته است؛ تا آخرین حدی که تو یک آپارتمان ممکنه، صداش رو بلند کردم و سعی میکنم نت ویلنش رو تو ذهنم پیدا کنم. قشنگ تو حال خودم هستم ، ویلن ها پیتزیکاتو کردن و نِی حسابی اوج گرفته ... یه آن در اتاقم محکم باز می شه!‏
،مامان دم در اتاقه.نگاه خشنی بهم میندازه
میگه: چیه؟ کلاس روشن فکر نمایی جدیده؟
موندم که چیو داره میگه! از این اتاق که همیشه صدای یه چیزی میاد. چرا یه دفعه کلاس روشن فکری شد؟!!! یعنی حسین علیزاده از باب دیلن وشن فکر نمایانه تره؟
بی حوصله میگم : مگه چیه؟!‏
عصبانی داد میزنه :اگه شما یه سری بچه سوسول 20 ساله تصمیم گرفتین تجربه ی جدیدتون این آهنگا باشه که من نمی دونم مال کدوم کثافت رذلیه (!) ؛ ما با همین آهنگا همکلاسی هامون رو می فرستادن جبهه! اینو پخش میکردن؛ همین بچه های هم سن تو به صف میشدن ، می فرستادنشون جایی که شما خوابشم نمی بینین.بعد یه ماه دیگه که جسدشون رو -که تازه اگر چیزی ازش می موند- میاوردن؛ دوباره همینو پخش میکردن جماعت بیان لاشه بچه هاشونو تحویل بگیرن.‏
اگه می خوای اینو گوش کنی برو همون جایی که از صب تا حالا اون جا بودی !!‏
 این چیزا که برا شما مسخره بازیه ما به چشم دیدیم.‏

درو کوبید رفت بیرون!‏